ساده‌زیستی در عصر تجمل

به گزارش پایگاه خبری 598، روحانیت اصیل، حامی همیشگی مردم و حفظ سادگی و تعهد، خط تمایز روحانیون راستین از دنیاطلبان است

سوال:

در دوره گذشته تاریخ علمای شیعه زندگی ساده ای داشتند، امروز شاهدیم که برخی از روحانیون به اشرافیگری روی آورده‌اند!

پاسخ:

علمای متعهد همواره از گذشته تا به امروز در کمال سادگی زندگی کرده و به وظایف خود در ترویج و تبلیغ آموزه‌ها و احکام دین عمل نموده‌اند.

در طول تاریخ، نهاد اصیل روحانیت به عنوان مردمی‌ترین گروه اجتماعی و حامی منافع توده‌های عظیم مردمی در برابر ستمگران و سرمایه‌داران متجاوز به حقوق محرومان اجتماعی موضع‌گیری نموده است. افتخار روحانیت اصیل در طول تاریخ تشیع، استقلال از نظام‌های حکومتی و ایستادگی در برابر آنان به نفع توده‌های محروم اجتماعی بوده است.

در میان قشر روحانی همچون همه اقشار اجتماعی، خوب و بد وجود داشته و ملاک ارزیابی باید مشی عمده روحانیون باشد، نه شمار اندک فرصت‌طلب همان‌گونه که حضرت امام فرمودند: «ما هرگز نمی‌گوییم طبقه روحانیت یکسره خوب و منزه‌اند.»[۱] حساب عده معدودی از روحانی نمایان که با دور افتادن از مشی علمای راستین و متعهد، گرفتار دنیاطلبی و زندگی اشرافی شده‌اند، از حساب روحانیت جداست و به استناد این شمار بسیار اندک نباید روحانیت را به کنار گذاشتن زندگی ساده و گرایش به اشرافیگری متهم نمود.

اگر عده بسیار معدودی از روحانیون طبق شئون روحانیت عمل نکردند، دلیل بر خرده گرفتن به همه روحانیت یا دین نیست.

همان‌گونه که اگر پزشکی طبق رسالت پزشکی خود عمل نکرد، کسی علم پزشکی و همه پزشکان را زیر سؤال نمی‌برد. عملکرد نامناسب دسته‌ای از روحانیون را نه باید به حساب همه روحانیون گذاشت و نه به حساب دین. نه دین چنین رفتاری را تجویز کرده است و نه همه روحانیون چنین بوده و هستند.

البته رفتار و عملکرد روحانیت به دلیل موقعیت و جایگاه در جامعه و به اصطلاح در معرض دید مردم بودن، همچون لکه سیاه بر پارچه سفید که به چشم آمده و باعث جلب توجه دیگران می‌شود، دارای حساسیت فراوانی بوده و اندک خطای صورت‌گرفته توسط شمار اندکی از این قشر بسیار جلب توجه می‌نماید. این امر هم باید در ذهنیت طبقه روحانیون هنگام عمل، مدنظر باشد و هم در ذهنیت عموم مردم مسلمان هنگام قضاوت.

واقعیت آن است که روحانیت اصیل با حفظ زهد علمی و تقوای الهی خود را همواره از چشمداشت مادی و دنیوی به دور نگه داشته است و وضع معیشتی اکثریت روحانیت در سطح اقشار پایین‌ جامعه قرار دارد.

نمونه‌های فراوانی از طلاب و روحانیون را سراغ داریم که با وجود داشتن امکان و جایگاه مناسب، ساده‌زیستی و مشی طلبگی خود را رها نکردند. مراجع عظام تقلید اغلب دارای زندگی ساده و بی‌آلایشی هستند.

مرحوم آیت‌الله مؤمن، آیت‌الله مصباح یزدی، آیت‌الله امینی و بسیاری از بزرگانی که مشغول به خدمت هستند، با وجود داشتن مسئولیت‌های سیاسی، زندگی ساده‌ای داشته و دارند.

صرف نظر از شمار اندکی از روحانیون که در مسئولیت‌ها و مناصب حکومتی حضور داشته و از حقوق و مزایایی همچون سایر کارکنان دولت برخوردارهستند، اکثر روحانیونی که به تحصیل، تدریس، تبلیغ و پژوهش اشتغال دارند، از سطح زندگی ساده ای برخوردارند و در حالی ناجوانمردانه و غیرمنصفانه متهم به رسیدن به نان و نام می‌شوند که بالاترین شهریه پرداختی به بالاترین رتبه علمی در حوزه علمیه، از حداقل حقوق کارگران و کارمندان بسیار کمتر بوده و افراد فراوانی از طلاب و روحانیون با سختی روزگار می‌گذرانند.

پی نوشت:

[۱]. روحانیت و حوزه‌های علمیه از دیدگاه امام (ره)، تبیان ۱۰، تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، ۱۳۷۶، ص ۴۱۹.

منبع: مرکز مطالعات و پاسخ‌گویی به شبهات (حوزه‌های علمیه)