من عکس می‌گذارم، پس هستم!

 به گزارش پایگاه خبری 598، دکتر رضا پور حسین نوشت: رسانه اجتماعی یک «رسانه فراگیر» است. رسانه فراگیر به معنای آن است که جمع بسیار زیاد و گاهی جمع میلیونی آن را مشاهده می‌کنند. قصد مشاهده کنندگان، آگاهی از خبر، واقعه، اطلاع از هرگونه داده است. طبیعی است عکس یک یا چند نفر بدون اینکه کنشی و  خبری را به دیگران منتقل کنند برای کاربران ارزشی ندارد و برخی محققان فضای مجازی، گاهی آن را به عنوان «پارازیت» در فضا قلمداد می‌کنند.

 یک یا چند نفر خانم یا آقا زیر یک درخت، در آسانسور، در اتاق پذیرایی، در کنار رود و صدها موقعیت دیگر عکس می‌گیرند و آن را در رسانه فراگیر منتشر می‌کنند. سوال این است که چرا باید دیگران این عکس‌ها را ببینند؟ چه اطلاعاتی به آنها اضافه می‌شود؟ از چه خبر جدیدی مطلع می‌شوند؟ الا اینکه مجبورند صفحات اضافی را یکی پس از دیگری ورق بزنند تا به صفحه ای برسند که دارای ارزش خبری، اطلاعاتی و حتی تفریحی و تفننی باشد.
 این پدیده به لحاظ «روان‌شناختی» قابل تحلیل است. این حالت‌ها بمنزله رگه‌ها و نشانه‌هایی از «شخصیت» افراد محسوب می‌شود که می توان نوع شخصیت آنان را ردیابی نمود که فعلا قصد بحث آن را ندارم. اما فعلا می‌توان از یک «احساس خودکم‌بینی» و اعتمادبه‌نفس پایین در این افراد صحبت کرد که با نشان دادن تصویر چهره و هیکل خود بتوانند بلکه میزانی از  «احساس کهتری» خود را جبران کنند، وگرنه هیچ ارزش ارتباطی دیگری ندارد.